گر تو بودی

همه ی رنگها نوازشم می کردند...

مارال ها در این صحرا همبازی ا م بودند...

کوه ها حامی ام بودند...

زمین ..هر شبانگاه.. گاهواره ام بود
تا در آغوش خود بخواباند...

بوسه ی سپیده ی هر صبح را بر گونه ام لمس می کردم

.
.
و
حالا که نیستی











هر روز چون برگی خشک شده در پاییز می ریزم

بی تو....هر لحظه...هر لحظه...چشمان ِ مادرت....چون
گرگی گرسنه ی دلتنگی ِ پسرش ... روح ِ آهویی ِ ام را می درد
.
.
چشمان ِ همیشه ملتمست....طناب ِ گهواره

را از زمین ربوده و بر گردنم آویخته

گاهی

می خواهم فریاد بزنم

که بگذارید

یک شب

فقط

یک شب

را در گورستان ...سر کنم

و

سر بر بالین سنگی نهم...که می دانم ..چشم هایی ...انتظارم را می کشند

که

بتوانم

یکبار تمنای هشت ساله اش را اجابت کنم

و

من

در این روزها خواهم آمد....تا غروب
در برت خواهم ماند...تا دلتنگی هایت را بوسه زنم



م ج ت ب ی

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: